هشت(روز بیستم)
امشب غم غریبی دارم
غمی که خارج از توان تحملمه...شاید چون پرم از دلشوره ای که دلیلش رو نمیدونم.....
ظهر ازت خواستم نظرت رو در مورد سفر اهواز ما بگی... و تو...خوب فهمیدم که دوست نداری...اما بعدش سکوت...و عصر....تو رو پر از غم دیدم...
میگفتی خوبی اما واژه هات به من میگفتن که تو اروم نیستی و من بیقرار شدم...
نوشتی:
ج:چشماتو ببند تا بیام پیشت ...
ج:تو که کنارم باشی من ارومم...
ج:نگران من نباش عزیزم... من خوبم و ارومم...باشه؟....قربونت برم تو اروم باش
ج:ا؟...الان دعوام کردی؟ اشتی باشه؟؟؟....بزار یک کم زمان بگذره...تو نامحرم نیستی به من که...میگم....اینجوری نشو دیگه...باشه شیما؟
ج:شیما من تحمله هر ناراحتیو دارم مگر ناراحتی تو مگر اینکه تو تنهام بزاریو سکوت کنی
و....
میخوام بهت حق بدم...میخوام اروم باشم تا وقتی بهم بگی...اما چطوری؟؟؟...چطوری میگی من درونتم اما تو اروم نباشی و من از ارامش بگم؟...چطوری وقتی روح تو هر لحظه به من پیوند خورده می خوای طاقت بیارم این وضعو؟؟؟
یک کم بی انصافی....
یا شایدم هنوز حد احساس منو نمیدونی...
به من میگی نگرانیتو نمیدونم...اما خودت چی؟؟؟
دلم اروم نیست...اشکام داره میریزه و سکوت کردم...دیگه بهت اصرار نمیکنم....
خالیم....
احساس تهی بودن دارم...
انگار که زیر پام خالی و حتی تو هم دستاتو پنهان میکنی تا من بیشتر و بیشتر غرق شم....
کربلا هم کنسل شد...
این دلتنگی و ترس هر دومون رو کم کرد....
و الان این جریان عروسی....کمی دغدغه ی فکری ساخته...هنوز نمیدونم چیکار کنم...
دیشب کلی با هم چت کردیم...با هم اشک ریختیم...اما از غم نبود....از شوق داشتن هم بود....
بهت گفتم چقدر برام بزرگ و خواستنی هستی و تو هم برام زمزمه های شیرینی داشتنی...
و اون صدای زیبات...که خواستی شب موقع خواب توی گوشم زمزمه کنی....
دیشب از امیر و مائده گفتیم و خندیدم...
اینکه تو شدی زن زلیل و من چقدر خندیدم از تصور اون لحظه ی تو و اون...
اینکه تو غیرتی شدی و من غرق شدم توی عشق بودنت...داشتنت
دیووونه
کاش میفهمیدی همه ی معنای احساسم شدی...فکر هر لحظه و هر شبم....
نزار اینطور توی نگرانی و بیخبری بسوزم....
اخه بی معرفت....
اینجوری تنها راهیه که میتونی از پا بندازیما....
من قوی نیستم...اینو فراموش نکن...
